今夜月明人尽望,不知秋思落谁家。
质傲清霜色,香含秋露华。
莫道不销魂,帘卷西风,人比黄花瘦。
风乍起,吹绉一池春水。闲引鸳鸯香径里,手捋红杏蕊。斗鸭阑干独倚,碧玉搔头斜坠。终日望君君不至,举头闻鹊喜
秀色空绝世,馨香为谁传?
太阳一落电门开,广播筒子唱起来。
在天原作比翼鸟,在地愿为连理枝。
两弯似蹙非蹙笼烟眉,一双似喜非喜含情目。态生两靥之愁,娇袭一身之病。泪光点点,娇喘微微。
无言独上西楼,月如钩,寂寞梧桐深院锁清秋。
还君明珠双泪垂,恨不相逢未嫁时。——张籍节妇吟
相去日已远,衣带日已缓。思君令人老,岁月忽已经晚。
蓬山此去无多路,青鸟殷勤为探看。
相见争如不见,有情何似无情。——司马光西江月
同是天涯沦落人,相逢何必曾相识。
若把西湖比西子,浓妆淡抹总相宜。
妆点万家清景,普绽琼花鲜丽。
欲把西湖比西子,浓妆淡抹总相宜。
美人既醉,朱颜酡些。
满地黄花堆积。憔悴损,如今有谁堪摘。
东篱把酒黄昏后,有暗香盈袖。莫道不消魂,帘卷西风,人比黄花瘦。
逢花却忆故园梅,雪掩寒山径不开。
生当复来归,死当长相思。——苏武结发为夫妻
红颜落雁香空老,残梦依稀化逝花。
仿佛兮若轻云之蔽月,飘飘兮若流风之回雪。远而望之,皎若太阳升朝霞;迫而察之,灼若芙蕖出渌波。
花自飘零水自流,一种相思两处闲愁。此情无计可消除,才下眉头,却上心头。
青山依旧在,几度夕阳红。
情多情转薄,而今真个不多情。-纳兰性德《摊破浣溪沙》
舞转回红袖,歌愁敛翠钿。满堂开照曜,分座俨婵娟。
清水出芙蓉,天然去雕饰。
相思树底说相思,思郎恨郎郎不知。