两情若是久长时,又岂在朝朝暮暮。-秦观《鹊桥仙》
直道相思了无益,未妨惆怅是清狂。-李商隐《无题六首其三》
似此星辰非昨夜,为谁风露立中宵。
停车坐爱枫林晚,霜叶红于二月花。
你好啊,甘冽清明的水!从出生那天,你似乎就有着诗人的清高,圣者的智慧以一颗不肯媚俗阿谀的心儿寓居于世。
镜中貌,月下影,隔帘形,睡初醒。
数蕊拈花旧笑无,攀篱帝老岂无辜。明皇宫殿曾姚宋,梅萼当春只一株。
父耕原上田,子劚山下荒。六月禾未秀,官家已修仓。
满院落花帘不卷,断肠芳草远。
一天秋色冷晴湾,无数峰峦远近间。闲上山来看野水,忽于山底见青山。
若有知音见采,不辞遍唱阳春。——晏殊山亭柳:赠歌者
明年花发虽可啄,却不道人去梁空巢也倾!
肌理细腻骨肉匀。绣罗衣裳照暮春,蹙金孔雀银麒麟。
蕊宫阆苑。听钧天帝乐,知他几遍。争似人间,一曲采莲新传。柳腰轻,莺舌啭。逍遥烟浪谁羁绊。无奈天阶,早已催班转。却驾彩鸾,芙蓉斜盼。愿年年,陪此宴。
恒敛令媛笑,长垂双玉啼。
努力爱春华,莫忘欢乐时。生当复来归,死当长相思。
郎骑竹马来,绕床弄青梅——唐.李白《长干行》
这次第,怎一个愁字了得!
泪眼问花花不语,乱红飞过秋千去。
脚又麻,腿又酸,行动坐卧真艰难。
衣带渐宽终不悔,为伊消得人憔悴。
蓦然回首,那人却在,灯火阑珊处。
花钿委地无人收,方是真饰缘。
迢迢新秋夕,亭亭月将圆。
妾似胥山长在眼,郎如石佛本无心。——朱彝尊鸳鸯湖棹歌
态浓意远淑且真,肌理细腻骨肉匀。(杜甫<丽人行>)
何彼浓矣,华若桃李。
一代倾城逐浪花,吴宫空忆儿家。效颦莫笑东邻女,头白溪边尚浣纱。
眉将柳而争绿,面共桃而竞红。
十年生死两茫茫!不思量,自难忘。