解落三秋叶,能开二月花。
暗想玉容何所似;一枝春雪冻梅花。
杨柳青青著地垂,杨花漫漫搅天飞。
身无彩凤双飞翼,心有灵犀一点通。
自古逢秋悲寂寥,我言秋日胜春朝。
芙蓉不及美人妆,水殿风来珠翠香。
真难受,颜色变,眼前生死两可间。
重叠泪痕缄锦字,人生只有情难死。——文廷式蝶恋花
年年岁岁花相似,岁岁年年人不同。
至于夏水襄陵,沿溯阻绝。
名花倾国两相欢,常得君王带笑.
儿童冬学闹比邻,据岸愚儒却子珍。
春眠不觉晓,处处闻啼鸟。
取次花丛懒回顾,半缘修道半缘君。
冷天睡觉常戴帽,拉被蒙头怕风钻。
春风十里扬州路,卷上珠帘总不如
曾经沧海难为水除却巫山不是云。
今年元夜时,月与灯依旧。不见去年人,泪湿春衫袖!
玲珑骰子安红豆,入骨相思知不知?——温庭筠新添声杨柳枝
秋到边城角声哀,烽火照高台。悲歌击筑,凭高酹酒,此兴悠哉!
北风吹雁雪纷纷。莫愁前路无知己,天下谁人不识君。
微晕红潮一线,拂向桃腮红,两颊笑涡霞光荡漾。
结发为夫妻,恩爱两不疑。欢娱在今夕,嫣婉及良时。
这次我离开你,是风,是雨,是夜晚;你笑了笑,我摆一摆手,一条寂寞的路便展向两头了。
一道残阳铺水中,半江瑟瑟半江红。可怜九月初三夜,露似珍珠月似弓。
桂华流瓦,纤云散,耿耿素娥欲下。
天地为琴,掬水成弦,转轴弱水的三千缠绵,流淌东海千江柔情。
弱骨难夸羽翼丰,群狙戚相死从容。旧事谁堪眠蓬岛,胡旋乍舞四面风。
志士惜日短,愁人知夜长。
海内存知已,天涯若比邻。