待得百花成蜜后,为谁辛苦为谁甜。
清水出芙蓉,天然去雕饰。
故天将降大任于是人也,必先苦其心志,劳其筋骨,饿其体肤,空乏其身,行拂乱其所为,所以动心忍性,曾益其所不能。
美人在时花满堂,至今三载留余香。
闻说双溪春尚好,也拟泛轻舟。只恐双溪舴艋舟,载不动许多愁。
我心伤悲,莫知我哀。
淡泊以明志,宁静以致远。
绰约多逸态,轻盈不自持。尝矜绝代色,复恃倾城姿。
丈夫志四海,万里犹比邻——三国.魏.曹植《赠白马王彪》
梧桐树,三更雨,不道离情正苦。一叶叶,一声声,空阶滴到明。——温庭筠更漏子三首其三
深知身在情长在,怅望江头江水声。-李商隐《暮秋独游曲江》
南国有佳人,容华若桃李
天意怜幽草,人间重晚晴。
空山不见人,但闻人语响。返景入深林,复照青苔上。
邯郸驿里逢冬至,报膝灯前影伴身。
浑不记,慢手织回文,几度欲心碎
春种一粒粟,秋收万颗子。
其物如故,其人不存。
兽炉沈水烟,翠沼残花片,一行行写入相思传。-张可久《塞鸿秋》
逝者如斯夫!不舍昼夜。
君若扬路尘,妾若浊水泥,浮沈各异势,会合何时谐?-曹植《明月上高楼》
树树秋声,山山寒色。
效颦莫笑东邻女,头白溪边尚浣纱。
惟有长江水,无语东流
黄沙百战穿金甲,不破楼兰终不还
人到情多情转薄,而今真个不多情。
相思本是无凭语,莫向花牋费泪行。——晏几道鹧鸪天三首其二
两情若是久长时,又岂在朝朝暮暮。
床前明月光,疑是地上霜.举头望明月,低头思故乡------唐.李白<<静夜思>>
不要因为也许会改变,就不肯说那句美丽的誓言,不要因为也许会分离,就不敢求一次倾心的相遇。——席慕蓉印记