翩若惊鸿,婉若游龙。(曹植<洛神赋>)
香腮染赤,耳坠明珠直摇曳。
还君明珠双泪垂,恨不相逢未嫁时。
去年今日此门中,人面桃花相映红.人面不知何处去,桃花依旧笑春风.
醉卧沙场君莫笑,古来征战几人回
晓镜但愁云鬓改,夜吟应觉月光寒。李商隐
汴水流,泗水流,流到瓜洲古渡头,吴山点点愁。思悠悠,恨悠悠,恨到归时方始休,月明人倚楼。
秀色掩今古,荷花羞玉颜。(李白<西施>)
惊风飘白日,光景西驰流。
自矜胡骝奇绝代,乘出千人万人爱。
腮凝新荔,鼻腻鹅脂,温柔沉默,观之可亲。
风吹云卷山自静,落叶流水石无痕。
一朝春尽红颜老,花落人亡两不知。
侯门一入深似海,从此萧郎是路人。
儿童冬雪闹比邻,据岸愚儒却子珍。
儿孙不给送茶水,反说老人嘴好馋。
想衣裳花想容,春风拂槛露华浓。
足下蹑丝履,头上玳瑁光,腰着流纨素,耳垂明月当。指若削葱根,口如含朱丹,纤纤作细步,精妙世无双。
轻罗小扇白兰花,纤腰玉带舞天纱,疑是仙女下凡来,回眸一笑胜星华。
眉黛促成游子恨,脸容初断故人肠。
折纤腰以微步,呈皓腕于轻纱。
青山遮不住,毕竟东流去。
云想衣裳花想容,春风拂槛露华浓。若非群玉山头见,会向瑶台月下逢。
绿遍山原白满川,子规声里雨如烟。乡村四月闲人少,才了蚕桑又插田。
素肌不污天真,晓来玉立瑶池里。亭亭翠盖,盈盈素靥,时妆净洗。太液波翻,霓裳舞罢,断魂流水。甚依然旧日浓香淡粉,花不似,人憔悴。欲唤凌波仙子。泛扁舟浩波千里。只愁回首,冰帘半掩,明珰乱坠。月影凄迷,露华零落,小阑谁倚。共芳盟,犹有双栖雪鹭,夜寒惊起。
腮凝新荔,鼻腻鹅脂,温柔沉默,观之可亲。
沉鱼落雁之容,闭月羞花之貌.
山气日夕佳,飞鸟相与还。
一顾倾人城,再顾倾人国。
滴不尽相思血泪抛红豆,开不完春柳春花满画楼。