牙又掉,口流涎,硬物难嚼囫囵咽。
落红不是无情物,化作春泥更护花。
世间无限丹青手,一片伤心画不成。
无情不似多情苦,一寸还成千万缕,天涯地角有穷时,只有相思无尽处。
一笑倾人城,再笑倾人国,张先双蝶绣罗裙。
低鬟向绮席,举袖拂花黄,烛送空回影,衫传箧里香,当由好留客,故作舞衣长。
众里寻她千百度,蓦然回首,那人却在灯火阑珊处。
独携天上小团月,来试人间第二泉。
蒹葭苍苍,白露为霜。所谓伊人,在水一方。
寒雨连江夜入吴,平明送客楚山孤。(王昌龄:《芙蓉楼送辛渐》)
美女卷珠帘,深坐蹙蛾眉,但见泪痕湿,不知心恨谁。
翩若惊鸿,婉若游龙。
近来无限伤心事,谁与话长更?从教分付,绿窗红泪,早雁初莺。
眉将柳而争绿,面共桃而竞红。
田家输税尽,拾此充饥肠。今我何功德,曾不事农桑。吏禄三百石,岁晏有余粮。
此情无处可消除,才下眉头,又上心头。
相知无远近,万里尚为邻。-(唐)张九龄
寄声欲问塞南事,只有年年鸿雁飞。
深夜不能眠,举杯无管弦。美酒英雄泪,明月佳人眼。离家千万里,彩云照西南。兄弟情义在,豪饮醉不还。——《丽江感怀》作者:简雷
澄妆影于歌扇,散衣香于舞风,拭珠沥于罗袂,传金翠杯于素手.
水像一个温柔母亲孕育一个个民族和国家。
今人不见古时月,今月曾经照古人。
春花秋月何时了,往事知多少。
此情可待成追忆,只是当时已惘然。
别有幽愁暗恨生,此时无声胜有声。
四海无闲田,农夫犹饿死。
垆边人似月,皓腕凝霜雪人面桃花相映红。
叔夜之为人也,遥遥若高山之独立.其醉也,巍峨若玉山之将崩.
妃子笑迎枝果到,禄山献媚战刀飞。
玲珑骰子安红豆,入骨相思知不知?三尺焦桐为君死,此曲终兮不复弹。